Jamal

"Klop, klop. Mag ik binnenkomen?"

Twee jaar terug bracht Jamal in het kader van MerhabaStories voor het eerst zijn verhaal. “Ik voel me verlaten door mijn ouders” ging bij velen door merg en been. Vandaag staat hij stil, en laat hij zijn verleden terug binnen. Wat volgt is een beeldrijk verhaal van iemand die moed vond om op zoek te gaan naar verbinding met zichzelf, in het heden en met het verleden.

Er is veel veranderd sinds ik voor het eerst een boodschap de wereld in stuurde via Merhaba.

Het was een echte rollercoaster sinds ik mijn ouderlijke huis uit moest. Ik was genoodzaakt om door regen en storm van het ene nest naar het andere nest te vliegen. Dat gaf mij constant het gevoel dat ik aan het overleven was. In zo’n onstabiele tijden worden mijn oude pijnen opgeroepen, en heb ik last van angstklachten, depressieve gevoelen en nachtmerries. De plotse verandering neemt mijn houvast weg. Ik kom dan in een overgangsfase, die onveilig voelt door dat gebrek aan houvast.

Maar in die overgangsfase vind ik opportuniteiten, en wordt de poort naar mijn creativiteit geopend. Ik ontwikkel dan krachtbronnen door terug te kijken naar mijn verleden. Op zoek naar hoe ik weer in mijn kracht kan staan, grijp ik terug naar mijn innerlijke bagage en familiale erfgoed. Ik kijk terug naar het genezend vermogen van mijn lichaam. Ik bewonder de creativiteit en rebelsheid van mijn vader, die zijn afgepakt paspoort terug heeft kunnen bemachtigen, en zo is kunnen vertrekken uit de mijnen. Ik raak geïnspireerd en gemotiveerd bij de gedachte aan mijn grootvader die ondernemer was in Casablanca. Ik krijg een warm gevoel bij de herinnering aan de golven die vallen breken en steeds maar vooruit gaan, levendige bruisende souks in de eeuwenoude Medina, de zon die altijd wint, de alomvattende natuur, enz... Elkeen van die krachtbronnen beschermt mij. Het zijn geborgen innerlijke dekens die mijn ziel warm bedekken en mij in veiligheid naar een andere levensfase brengen.

Ik heb best wel een aantal van die veranderende levensfases gekend. Fasen waar ik mij onveilig voelde, maar die mij tegelijk de kans gaven om stil te staan, speels te zijn en vanuit mijn dromen creatief aan de slag te gaan. De covid ''lockdown'' bijvoorbeeld. Op een manier niets nieuw voor mij. In 2007, tijdens de behandeling van leukemie, moest ik immers in omgekeerde isolatie ter bescherming van infecties van buitenaf,. “(L)even in de wacht” noemde ik het toen. Het enige verschil met toen, is dat nu de hele wereld stil staat. “De wereld in wacht”. 🙂 Tijdens mijn behandeling in 2007 hielpen technieken van Aziatische tradities van niet-hechting, yoga levensstijl en andere rituelen mij om onbevooroordeeld en met compassie mijn situatie te accepteren.

Net als toen boden de voorbije maanden tijd en ruimte om te bezinnen, om mijn yoga beoefening dieper te beleven en vanuit mijn intuïtie aan te voelen wat ik op dit huidige moment nodig heb.

In die rust en stilstand keerde ik in mij en kreeg ik antwoorden op dieperliggende levensvragen.

Het afgelopen jaar kreeg ik bezoek van enkele terugkerende nachtmerries. In mijn droom werd ik telkens opgeschrikt door iemand die mijn flat wilde binnendringen. Dankzij mijn psycho-therapeut stelde ik mij de vraag ''Wie wil er bij je binnen komen?''. Ik realiseerde mij dat iemand toegang via mijn onderbewustzijn tot mij wou maken. In één van die dromen kwam er een kennis langs mijn terras de keuken binnen. Ik schrok mij dood, maar minder erg als bij andere dromen. Die kennis verloor 3 jaar geleden haar moeder.

Wat eerst iets heel duister bleek, bracht licht en klaarheid: het was ikzelf die binnen wilde komen. In mijn geheel. De dromen weerspiegelden mijn verlangen om mijn verleden weer binnen te laten: de plek waar ik ben opgegroeid, mijn eerste warme nest, … Hierdoor kreeg ik, na 6 jaar geen contact, de moed om verbinding te maken met een andere krachtiger bron: mijn moeder.

31 mei, moederkesdag in Marokko...''Hallo... Ah Jamel, lebes? Qidjer? '' Het klonk alsof we elkaar gisteren spraken. Het was een genoegen om elkaar weer te horen. Het idee om mijn moeder te bellen was er al lang. Ik kon er in de ratrace van onze maatschappij gewoon de ruimte niet voor vinden. Maar “dankzij” COVID, viel die ratrace stil, en kreeg ik de kans om te verstillen en ruimte te creëren voor andere dingen. Ergens ben ik, ondanks de globale chaos en het leed, COVID dankbaar.